تاریخچه موزاییک

در تاریخچه موزاییک ، قدیمی ترین موزاییک در معابد میان رودان پیدا شده که مربوط به هزاره سوم قبل از میلاد است. این موزاییک ها عمدتاً از عاج، صدف و سنگ ساخته شده اند؛ موزاییک هایی که چند هزار سال بعد در معماری یونان باستان و امپراتوری روم نیز دیده می گردد.

البته بر خلاف موزاییک سازان میان رودان، موزاییک سازان دوران باستان، تصاویر، الگوها و اشکال بهتر و هنری تری تهیه می کردند.
از قرن چهارم میلادی تا دوره رنسانس (حدود قرن 14) موزاییک در ساخت کلیساهای کاتولیک ایتالیا پدیدار شد. موزاییک همچنین جزء جدایی ناپذیر معماری اسلامی محسوب می گردد که بین قرن های 7 تا 8 میلادی گستردگی فراوانی داشت.

موزاییک در معماری اسلامی عمدتاً اشکال هندسی با رنگ های شاداب را شامل می گردد. این طرح ها را می توان هم در معماری داخلی و هم در بنای خارجی ساختمان ها مشاهده کرد.
طی قرون وسطی ، موزاییک بازیگر عمده ای در هنر بیزانسی محسوب می شد. در این دوره، موزاییک به شکل عمده جهت ساخت پرتره هایی استفاده می شد که جزئیات بیشمار و روکش های نازک طلا از خصوصیات آنها بود.

با اینکه بیشتر این آثار از بین رفته اند اما موارد اندک باقی مانده را می توان جزو شاهکارهای پر زرق و برق هنر معماری دنیا به شمار آورد.
گرچه هنرمندان رنسانس میانه خوبی با موزائیک نداشتند اما هنر نوگرا دست دوستی به سمت آن دراز کرد .

از آنتونی گائودی افسانه ای گرفته تا معماران سبک آرت دکو هنر موزائیک را زنده نگه داشتند و راه را برای هنرمندان هنر موزاییک را زنده نگه داشتند و راه را برای هنرمندان امروزی هموارتر کردند.

اولین استفاده کاربردی از موزاییک

اولین استفاده های کاربردی از موزاییک به شکل امروزی در قرن چهارم میلادی در واتیکان و برای پوشش کف کلیساها دیده شده است. موزائیک تا سال ها بعد و حدود سال ۱۸۵۰ میلادی کاربردی عمومی نداشت.

اولین کارخانه های تولید موزاییک

در گذشته اولین کارخانه های تولید موزاییک به شکل امروزی در ایالت های جنوبی آمریکا که خاک مرغوبی جهت تولید انواع موزاییک داشتند، شکل گرفتند.
به این ترتیب موزاییک کاری به شکلی که امروز شاهد آن هستیم وارد فضای شهری شده و به صورت انبوه مورد استفاده در ساخت و سازها قرار گرفت.

در ایران موزاییک حدودا صد سال پیش به شکل امروزی و البته با دستگاه های ابتدایی تولید شد.